Son Çağrı

5 ay oldu seni tanıyalı.Ben yine aynı bendim o zamanlar.Kafayı takmış olduğum gereksiz durumlarla,melankolik bir halde buhranlardaydım.Seni gördüğümde olunabilecek belki de en berbat tipteydim.Oradaydın.Baktım.Ve ben,şimdikiyle aynı ben ilk kez ''Hani bi elektriklenme oluyor ya'' denen cümleye inanmak istedim seni görünce.Çünkü titredim,içimdeki kıpırtıyı ''Hadi kızım,herşeye rağmen bir kez daha umut dol.Kim ne derse desin.'' diyen sesi dinlemek istedim.Yazgılar birlikte yazılmış gibiydi.İlk kez doğru zamanda doğru yerdeyim diye hissettim.Kader öylesine birleştirmeye çalıştı ki bizi,o gece olan herşey bizim için gibiydi.Çalan şarkılar,içkiyi biraz fazla kaçırman,boynuma kondurduğun o öpücük...Öylesine güvendim ki o büyülenmiş haline elini tuttum.Bırakmamak üzere tuttum.Oturduğumuz otobüs durağında hikayeler anlattın bana.''Benim ol'' dedin,''Evlen benimle.'' ''Bu kadar bile görmem yeter seni.'' Ayaklarım kesildi yerden.Uçtuğumu hissettim.Kanatların vardı.Benim olmuştu o kanatlar.Bundan sonra beraber uçucaktık göklere.Kokumu içine çekerken başımı döndürecektin.Baştan ayağa beni çekicektin çünkü içine.Orda kalmak istiyecektim hep.Sanki hep birbirimizi beklemiştik.Bizi bulmak için aynı topraklardan geçmiştik.Yanlış kollarda kaybolmuştuk...Ama...Her hikayedeki ama gibi bir ama.Parlaklığım söndü gözünde.Dudaklarım hala kırmızıydı ama sen görmüyordun.Seviyordum ama bilmiyordun.Ben değişmemiştim.Kalbimi,aklımı yokladım.Sen gitmiştin.Kanatlarınla başka diyarlara uçmuştun.Onları benden almıştın.Öylesine uçmuştun ki benden öteye,artık başkalarının kanatlarıyla uçmama göz yumabilecek bir haldeydin.Ben değişmemiştim.Sen değişmiştin.Değişmeyen bir diğer şeyse özlemdi.O günlere olan,o kanatlarıyla beni kucaklayan adama olan özlem.O adama...Başkalarının koruyucu melekliğin üstlenmeye çalışmayan,kırmızı sebzesini özleyen adama...