İkilemlerin ardından

En az bizim kadar gerçekti gidişin.En büyük acıların sonradan bastırması gibi acılar çektim.Üzülmemiştim bunun için önceleri.Böyle yer edinmiş olabileceğini farketmedim hayatımda.Daha sonra ise kısa zaanda doldurmuş olduğun o korkunç boşluğumu farkettim yine.Herkesin küçük parçalar alıp koca bir boşluğa dönüştürdüğü yalnızlığım...Seni hiç suçlamadım.O boşlukta pay sahibi olmaya çalışabileceğini hiç düşünmedim.Umarım sen de hiç düşünmedin...Hatalarını bir annenin küçük çocuğunun kusurlarını örtbas etmesi gibi kapatmaya çalıştım.Hep kalbinde olduğumu bildim.Geçtiğimiz her yerde kokunu,ayak izini aradım.Bak belki bunu sen hiç bilmedin.Öylesine gitmiştin ki hayatımdan seni bulamadım.Bulduğum yerler de oldu ama...Mesela şarkılar,sadece bana kalan anılar,tüm yaşananlar...Ama ben,ben ilk defa umudumu kaybetmedim.Bize gelen soğuk bir rüzgardı.Beraberinde yağmuru da getirmişti belki ama daha sonra güneş bulutların arkasından gözükecekti.Islanmış kanalarım kuruyacaktı.İçim ısınıcaktı yine,belki dizlerim bile titreyebilirdi...Sen bilirdin bunu...Ağzımdaki nefesini benim olsun diye tutucaktım.Sense orda güpgüçlü ve yıkılmaz duracaktın.Bugümü paylaşan,yarının bir habercisi gibi...