hiç orada olmayan adam

oturuyordum ben.kulağımda en ezik emrah şarkısını bile aratıcak hüzünde bir şarkı çınlıyordu.ve ben öylece oturuyordum.beni terkettiğin duraktaydım.belki de ben oradayken milyonlarca kez terkettiğin durakta.sen ise hiç utanmadan uzanıyordun boylu boyunca yanımda.tenin ve tüm o sıvılar da ağız birliği etmişti seninle,sadakatin konusunda.ben hiç ağlamamıştım senin için.ne biliyim,biraz üşüyorum sadece bazen.en iyi sen bilirsin bu duyguyu ya.benim tanıdığım adam bilir.aslında hiç varolmamış o adam...
merak ediyorum anılarını reddedebiliyor mu insan? ya da başkalarıyla yaşadıklarıyla özdeşleştirebiliyor mu geride bıraktıklarını.herkes biraz farklı.sen acı çektirdiğin anları unutma bana,ben de boynundan boğazın kokusunu çektiğimi unutmayayım...şimdi neredesin bilmiyorum.kafandan kimler geçer,geceleri kimdir yastık arkadaşın hiç bilmiyorum.sen de bir başkasının gözlerinden başka hatalara sürükleniyorsundur belki benim gibi,kim bilir.ben sadece küçük harflerimle bağırıyorum sana buradan.ve sadece sessizce hıçkırıyorum sen hiç duymadan..