30-1.6-7.2009

Neyi olduramıyoruz bilmiyorum.Senin bu gelgitlerin,benim mide kasılmalarım bitemedi bir türlü.Hayat geçiyor.Hayatımızdan geçenler sanki daha dün yatağımızda geçmemişcesine önümüzden geçiyor.Onu bırak arkamızdan iş çevirip vicdanını rahatlatıyor! Susuyorum.Bilmiyormuşçasına,bilip de umursamıyormuşcasına susuyorum.Kendime onların biçtiğinden daha ucuz değerler biçiyorum,sahneye geçip layık gördüğüm rolü oynuyorum.En ucuzuna oturtuyorum kendimi rollerin.Değmiyor.Ne kendime verdiğim değere,ne başkasına.Aynayı kırıp parçalarıyla canımı acıtmak istiyorum.(Hayır bunu yapamıyorum.) Onun yerine başkalarını seçiyorum canımı acıtması için.Canım acıdıkça başa dönüyorum.Şehirler,işler,tenler,giysiler terkediyorum.Bazen yeterince acı verici olabiliyor,inan.Kollarıma sarılıyorum.Ama toprak en sarmalayanı,günümü bekliyorum.