Anlamazdın.

Bazı defterleri kapatmaktan bahsetmek bile niye bu kadar zor? Bu kaçıncı yol ve ben kaçıncı kez yolcuyum,unuttum artık.Ve bunu belki de en iyi sen bilebilirsin.Zevkin içindeki acıyı gördüm ben,inancın içindeki aldanışı.Oysa sen de bilirsin bir göğüste dinlenen şarkının özleminin nasıl da bitemediğini...Hayaller kurdum bebeğim.Hiç yaşamadığın şehirlerde yaşattım seni.Ve hiç sevişmediğimiz yataklarda seviştik defalarca.Gözlerini her kaçırdığında başka kadınları koydum ben hikayemize.Her attığım çığlıkta gözyaşımı haykırdım;ama sen henüz küçüktün,duymadın beni.Ben seni büyütürken içimde,kendi küçüklüğümü farkettim yavaş yavaş sevgilim.Aynada gördüğüm sendin.Senden varolan ben bana öylesine yabancı ki,korkuyorum bazen.Sonunda gidişini izlemenin vereceği acıyı farkettim.Ben gittim.Defalarca kez terkettim seni,sen göğsünde uyuduğumu sanarken...Karşı koydum varlığına ve hiç tanımamış gibi seni hikayeler yazdım kendime.Kokular vardı seninkine benzeyen,yastıklara bırakmaya çalıştım yalnızlığımı.Yokoluşunu izledi bedenim,izlerini sildim.Sen ise inatla çıkmıyordun gecelerimden,rüyalarımdan.Ne kadar uzaksan hayatıma,bir o kadar yakındın o rüyalarda bana.Aynı hikayeye başka oyuncular koyup yeniden yazdım senaryomuzu ben de.Olmuyordu,kimse senin gibi işlemiyordu ruhuma.Susmayı öğrendim.Yüzüme yerleştirdiğim kocaman gülümsemenin altına süpürdüm küllerini.Alevlenmemesi için dua ediyorum şimdi her gece.Belki de bundandır çıkmaman gecelerimden...(Oysa ki kıyafetlerinin tenine bıraktığı izleri bile sevebilirdim ben.)